سلام بر قلب صبور زینب (س)

ایسنا/زنجان آنچه که ما طی این ده روز شنیدیم و گریستیم، زینب (س) در یک روز به چشم دید پس سلامٌ علی قلب زینب الصّبور و لسانها الشّکور.

شک حضرت زینب (س) از تاثیرگذارترین افراد در واقعه عاشورا به شمار می‌رود. بانویی که با روحیه برگرفته از تربیت حضرت علی (ع) و حضرت زهرا (س) برای همیشه صبر را شرمنده کرد.

زینب همان کسی است که بر تپه‌های سوخته صحرای کربلا، ثانیه‌های مصیبت را تاب آورد و بی‌هراس از ارتفاع شمشیرها، حقانیت عشق را به تفسیر نشست و خواب راحت را از چشمان بی‌عدالت کفر ربود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

زینب (س) سرشارترین شعر خدا، اسطوره طاقت و حیا، زینت نقطه‌های بسم‌الله، تفسیر فصیح کربلا، سر قافله شام بلا و شیرزن کرب و بلا است، بانویی که هنوز هم فریاد ظلم‌ستیز و عدالت‌خواهانه‌اش در مجلس دشمنان گوش تاریخ را کر می‌کند.

مصیبت زینب (س) تنها در روزهای قبل از عاشورا و روز شهادت امام حسین (ع) خلاصه نمی‌شود، بلکه این بانوی باوفا پس از عاشورا و شهادت برادر نیز آبستن حوادث بسیاری بود، زیرا زینب در غیاب عزیزانش حالا به تنهایی عَلَم نهضت برادر را در دست گرفته بود که در این نوشتار به بخشی از آن می‌پردازیم.

عمر بن سعد در روز یازدهم تا وقت ظهر در کربلا ماند و بر کشتگان سپاه خود نماز گذارد و آنان را به خاک سپرد. وقتی روز از نیمه گذشت، فرمان داد تا بانوان خاندان پیامبر (ص) را بر شتران بی‌جهاز سوار کردند و حضرت سجاد (ع) را نیز با زنجیر مخصوصی بسته و بر شتر سوار کردند. هنگامی که آنان را مانند اسیران می‌بردند و از قتل‌گاه عبور دادند، نظر بانوان بر جسم مبارک امام حسین (ع) افتاد و لطمه‌ها بر صورت زدند و صدا به فریاد و ندبه برداشتند.

زینب کبری (س) نعش برادر را به سینه خود چسبانید و با صوتی حزین گفت: «یا محمدا (ص) این حسین توست که با اعضای پاره‌پاره در خون خویش آغشته است، این‌ها دختران تواند که اسیر شده‌اند، این حسین توست که بدنش بر روی خاک افتاده. پدرم فدای کسی باد که جراحتش دوا نپذیرد، پدرم فدای کسی باد که با غصه از دنیا رفت، پدرم فدای کسی باد که لب تشنه شهید شد».

سکینه (س) نیز پیکر پدر را در برگرفت و ناله زد: «پدر جان، قتل تو چشم دشمنان را روشن و دل‌شان را شاد کرد، پدر جان بنی‌امیه مرا در کوچکی یتیم کرد».

روز یازدهم، عمربن ‌سعد به کوفه آمد. ابن‌ زیاد اذن عمومی داد تا مردم در مجلس حاضر شوند؛ سپس راس مطهر امام حسین (ع) را نزد او گذاشتند و او به آن نگاه و تبسم ‌کرده و با چوبی که در دست داشت به آن جسارت می‌کرد.

عصر روز یازدهم، اهل‌بیت (ع) را با حالت اسارت به طرف کوفه بردند. نزدیک غروب حرکت کردند و شبانه به کوفه رسیدند، بنابراین آن بزرگواران داغدار و مصیبت‌زده را تا صبح پشت دروازه‌های کوفه نگه داشتند. هنگام صبح عمربن سعد مانند فرماندهی که از فتوحات خویش خوشحال است، همراه اسرا وارد کوفه شد.

قطعاً بارها شعر معروف «کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود / سر نی در نینوا می‌ماند اگر زینب نبود» را شنیده و با خود زمزمه کرده‌ایم. شعری که دلالت بر نقش موثر این بانوی بزرگوار در ماندگاری واقعه عاشورا دارد. بانویی که با شجاعت برگرفته از غیرت حیدری‌اش چنان خطابه‌های آتشینی بیان فرمودند که دشمنان حسین (ع) برای همیشه شرمنده و روسیاه تاریخ شدند.

کاروان اسیران، یازدهم محرم به سوی کوفه حرکت داده شد. کوفه‌ای که مردمانش با نوشتن نامه‌های فراوان، از امام حسین (ع) دعوت کرده و قول داده بودند که او را یاری کنند اما فریب نیرنگ‌های ابن زیاد را خوردند و از قدرت وی ترسیدند و پیمان‌شکنی کردند.

اکنون این مردمان باید شاهد کاروان اسیران کربلا باشند. ابن ‌زیاد که می‌ترسید مبادا آن مردم خفته از خواب مرگبار خویش بیدار شوند و جنبشی انسانی و اصیل برای تباه ساختن ریشه‌های حیات ننگین او انجام گیرد، به شدت اوضاع را تحت نظر داشت و حکومت نظامی سختی اعلام کرد. آن‌گاه دستور داد خاندان فضیلت را وارد کوفه کنند، در حالی که پیشاپیش آن‌ها سرهای شهیدان و آزادمردان بر بالای نیزه بود.

خاندان عصمت و طهارت (ع) با چنین وضعیتی وارد کوفه شدند؛ در میان مردم افسون شده و اجتماع عظیم کوفه قرار گرفتند. در این میان، حضرت زینب (س) تصمیم گرفت این اجتماع غافل را بیدار کنند. ایشان برای اینکه به این مردم غافل که با نگاه‌های تحقیرآمیز به کاروان می‌نگریستند، بفهماند که این کاروان چه کسانی هستند. لب به سخن گشود و پس از حمد خدا فرمود: درود می‌فرستم بر پدرم محمد و خاندان پاک او و سپس خطبه خود را ادامه داد. او در این خطبه سعی کرد مردم را آگاه کند و جنایتی را که فرزند معاویه با دست آنان در صحرای کربلا انجام داده، آشکار سازد و آن‌ها را نیز برای آن ظلم بزرگ سرزنش و توبیخ کند.

وی در قسمتی از خطابه‌های آتشین خود فرمود: وای بر شما ای مردم کوفه! آیا می‌دانید کدام پاره جگر از مصطفی را شکافتید و کدام پرده‌نشین عصمت را از پرده بیرون افکندید؟ آیا می‌دانید چه خونی از پیغمبر به زمین ریختید و چه حرمتی از او هتک کردید؟ شما گناهی قبیح و داهیه‌ای عظیم انجام دادید؛ گناهی که زمین را پر کرده و آسمان را فرا گرفته است.

این سخنان چنان بر دل‌های مردم خفته کوفه اثر گذاشت که در صدد برآمدند برای جبران گذشته خود، از فرزند زیاد و همه مسببان حادثه کربلا انتقام بگیرند تا جایی که انقلاب خونین و سهمگینی که کوفه به رهبری مختار و سلیمان‌بن صرد، علیه دستگاه بیدادگر به وجود آورد، چیزی جز یک ثمره شیرین برای خطابه آتشین و گرم زینب (س) نبوده است.

عبیدالله که فکر می‌کرد با شهادت امام حسین (ع) و یارانش به پیروزی رسیده است، مجلس بزرگی ترتیب داد که در آن، اشراف و بزرگان کوفه و بسیاری از طبقات مردم شرکت داشتند. سپس دستور داد خاندان حسین (ع) را وارد کنند. او فکر می‌کرد اهل‌بیت امام که اکنون در اسارت هستند، در مقابل او خضوع و خشوع می‌کنند اما برخلاف تصور او، اهل‌بیت (ع) مخصوصاً حضرت زینب (س) هنگام ورود به مجلس کم‌ترین اعتنایی به او نکردند.

ابن‌زیاد از این بابت سخت بر آشفت و برای انتقام از آن‌ها گفت: حمد خدای را که شما را رسوا کرد و شما را کشت و دروغ شما را آشکار ساخت. او با این سخنان در صدد بود که شهادت امام حسین (ع) و یارانش را خواست خدا بنامد و به افراد حاضر در جلسه بگوید که این‌ها افرادی هستند رسوا شده و به دلیل دروغ‌گویی، مغلوب گشته‌اند؛ اما حضرت زینب (س) در جواب آن ملعون، با قاطعیت فرمود: رسوایی برای فاسقان و دروغ‌گویی، کار بدکاران است و اهل‌بیت پیامبر از این صفات مبرا هستند.

استاندار کوفه برای این که تصریح کند حادثه کربلا خواست خدا بوده، گفت: کار خدا را با برادرت چگونه دیدی؟ او نیز قصد داشت جنایات کثیف خود را خواست خدا معرفی کند و بدین وسیله مردم را فریب دهد اما حضرت زینب (س) لب به سخن گشود و خطبه‌ای رسا ایراد کرد و شهادت امام حسین (ع) و یارانش را مصلحت حق دانست و فرمود: به اختیار خود به سوی قتل‌گاه رفتند. آن گاه پسر زیاد را به دلیل جنایاتی که انجام داده بود نکوهش کرد و به او گفت: حسابش در دادگاه عدل الهی روشن خواهد شد.

حضرت زینب (س) نه تنها از ابن زیاد و قدرتش هیچ واهمه‌ای نداشت، بلکه او را بسیار خوار و حقیر برشمرد و جمله‌ای گفت که جگر ابن زیاد آتش گرفت؛ گفت: «یابن مرجانه»! مرجانه، مادر ابن زیاد بود و چون زنی بد نام بود نمی‌خواست کسی اسم مادرش را به زبان بیاورد. حضرت زینب (س) با بیان این جمله به ابن زیاد فهماند که رسوایی از آن خود اوست، نه خاندان پیامبر و به این ترتیب وی را تحقیر کرد و اجازه نداد که بر جنایت‌ها و وحشی‌گیری‌های خود پرده بگذارد.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: زنجان واقعه عاشورا استانی فرهنگی و هنری حضرت زينب س شهادت امام حسین حضرت زینب ابن زیاد اهل بیت

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۷۰۴۴۴۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزییات دستگیری متهم به قتل زهره فکور صبور

وکیل زهره فکور صبور با اشاره به خبر منتشرشده درباره‌ی دستگیری فرد متهم به قتل او گفت: بعضی جزییات پرونده اخلاقی و محرمانه است و شامل تهدید، اخاذی از خانم فکور صبور بوده است.

به گزارش باشگاه خبرنگاران؛ حسین شاهرخی به انصاف نیوز گفت: فرد متهم به قتل زهره فکور صبور امروز از محلی که در آن مخفی شده بود طی یک عملیات فریب دستگیر شده است.

او با بیان اینکه «برخی جزییات پرونده اخلاقی و محرمانه‌ است» گفت: این موارد شامل تهدید و اخاذی از زهره فکور صبور بوده است.

آقای شاهرخی گفت: احتمالا تعداد شاکیان فرد متهم به قتل زهره فکور صبور بیشتر از چیزی‌ است که پیش‌بینی می‌کنند.

کانال عصر ایران در تلگرام